Op Goodreads schrijf ik over elk uitgelezen boek kort (of al eens langer) mijn gedacht. Soms komt hier, op mijn blog, een uitgebreidere samenvatting, maar meestal vergeet ik dat toch wel. Daarom kopieer en plak ik hier af en toe wat reviews. Als je mijn reviews al op Goodreads leest, sla je deze blogpost dus best over.
De sterren:
* = ik vond het niet goed
** = het was wel nog oké
*** = ik vond het goed
**** = ik vond het wreed goed
***** = dit boek was geweldig (ofwel: heeft mij enorm geamuseerd / meegesleurd … iets anders wreed positiefs)
De alchemist, Paulo Coelho *
(gelezen in het Nederlands)
Ik las dit boek als boek gepubliceerd in je geboortejaar (1988) voor de Verbeelding Book Challenge. Helaas, ik heb het niet graag gelezen.
Dit is zo’n boek dat ik eigenlijk weer opzij zou leggen als ik het niet ‘moest’ lezen. Ik snap eerlijk gezegd absoluut niet waarom dit boek zo’n internationaal succes is geworden. Echt niet. Ik heb het tot het einde gelezen omdat het toch goed vooruitging en omdat ik echt benieuwd was of het beter zou worden, maar pff, nee, niet mijn ding. Zo veel zweverigheid op 140 pagina’s, zo’n bijna irritant simpele schrijfstijl…
Na de eerste tien pagina’s dacht ik dat ik een parodie van het echte boek aan het lezen was, ahum. Het ging blijkbaar toch echt wel om Dé Alchemist, dus ik zette verder. “Je eigen legende maken / zoeken / leven”, de rare prentjes, zijn gesprek met de wind en met de zon, het hebben over “de ziel van de wereld”, het geloof in God, in luisteren naar wat je hart zegt om “de schat” te vinden, bladiebla…
Het heeft me niet aan het denken gezet, wat wellicht de bedoeling was, omdat ik veel ‘redeneringen’ (of eerder: overtuigingen, ik weet het niet goed) gewoon zever vond (niet omdat ik ze niet snapte, voor alle duidelijkheid). Het einde vond ik teleurstellend, maar dat ligt wellicht aan mijn goedgelovigheid dat alles uiteindelijk goed komt (roloog). Voilà, maktub!
Never Let Me Go, Kazuo Ishiguro ***
(gelezen in het Engels)
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik over dit boek moet denken, zelfs na een nachtje slapen. Ik heb me best vaak geërgerd aan de ruzietjes en probleempjes tussen de verschillende hoofdpersonages die vaak over niks gingen. Of toch in mijn wereld. Dan dacht ik “allez dedju toch, kom toch gewoon eens overeen! Het leven is al moeilijk genoeg!” en zo. Het duurde ook veel te lang naar mijn goesting om het verhaal op gang te brengen, om te weten waarover het eigenlijk ging. Maar dat snap ik wel, achteraf. Het las ook erg vlot en het is eigenlijk ook wel een sterk verhaal, maar toch, het lag me helaas niet helemaal…
(ook nu, na veel meer nachtjes slapen, denk ik er nog hetzelfde over)
1984, George Orwell **
(gelezen in het Engels)
Dit boek stond al zeer zeer zeer lang op mijn te lezen lijst. Ik weet niet goed waarom, maar ik wilde het lezen. Wellicht gewoon “omdat ge sommige boeken moet gelezen hebben”. En ik ben ook blij dat ik het gelezen heb, maar ik denk dat het niet het goede moment was om te lezen. Ik verklaar.
1) Ik heb er drie weken over gedaan. Dat is heel lang voor mij. Dat is dus geen goed teken. Het is ook zo’n negatief geladen boek natuurlijk, daar had ik niet altijd zin in, eigenlijk.
2) Ik viel bijna elke keer in slaap na drie-vier bladzijden als ik in bed las. Dat had ook te maken met het feit dat ik me de laatste weken gewoon echt vrij slecht gevoeld heb, mentaal en fysiek. Dan val je in slaap van kapotheid, blijkbaar. Maar los daarvan vond ik de schrijfstijl ook gewoon niet bevorderlijk voor mijn leestempo. Ik had het gevoel dat het verhaal maar niet vooruitging. Dit had best spannend kunnen zijn, maar dat was het dus niet. Ik vermoed ook dat dat niet de bedoeling was van de George, maar toch, weer een minpunt.
3) Ik wil het genre ‘dystopische boeken’ nog niet volledig afschrijven, maar na 1984 heb ik toch wel de indruk dat het genre mijn ding niet is. Ik hou bijvoorbeeld wel van wat maatschappijkritiek af en toe, maar liever met een vleug sarcasme.
De stad der zienden, José Saramago ***
(gelezen in het Nederlands)
Ik had gehoopt op een vervolg op De stad der blinden, maar ik kreeg een politieke satire in de plaats. Snijdend en soms zelfs wat brutaal, maar ehm, nogal herkenbaar, ja. Alweer krijgen de personages hier geen namen, alweer beslaan sommige zinnen meer dan een pagina, zijn de enige leestekens punten en komma’s en zijn de dialogen talrijk aanwezig maar niet op een (relatief) normale manier gemarkeerd. Dat vond ik allemaal geweldig in De stad der blinden, maar door de inhoud van dit ‘vervolg’ kon ik me niet zo laten meevoeren in José’s woordenstroom.
In feite had ik namelijk niet echt zin in politieke satire, zo op het einde van de winter. Op een ander moment had ik er wellicht meer van genoten. Goed boek, maar verwacht je dus niet aan een boek in dezelfde stijl als De stad der blinden!
Leuk dat je ook eens de tegenvallers post!
Lezen is ook wel subjectief: ik las al boeken die anderen ge-wel-dig vonden, maar die ik na de helft opzij heb gelegd wegens bweh.
Toch blijf ik graag herhalen dat lezen én goodreads mijn ontdekkingen van 2015 zijn 🙂
Inderdaad! Over De Alchemist is bijna iedereen enthousiast en ik kotste er bijna van. Maar ik blijf wel superfan van Goodreads 🙂
Oh wat ben ik blij dat nog iemand ‘De alchemist’ maar niks vond! Ik heb het ooit gelezen, maar vond er niks aan. Ondertussen kan ik er niets zinnigs meer over vertellen (was toen 17 à 18 jaar), waarschijnlijk omdat het zo weinig indruk heeft gemaakt…
Ik heb over De Alchemist getwijfeld, maar het zag er mij zo al zo zweverig uit, dat ik dat idee maar heb laten varen. 1984 las ik ook en ik heb soms ook moeten doorzetten. Ik blijf het een interessant boek vinden, maar ik snap je punt wel. Ik zou van Orwell eerder Animal Farm aanraden, al is het al meer dan tien jaar geleden dat ik het las.
“Zo veel zweverigheid op 140 pagina’s, zo’n bijna irritant simpele schrijfstijl…” JA! JA JA JA! Ik krijg het aan niemand uitgelegd, mijn weerzin voor Coelho. Mijn eerste (en enige) Coelho was Aleph. De Alchemist stond nog op mijn lijstje, maar heb ik geschrapt nadat ik Aleph had gelezen. Ik werd er misselijk van, zo zeemzoeterig simplistisch spiritueel. Niets voor mij.
Welja, nu je ’t zegt, van misselijkheid was bij mijn leeservaring ook wel sprake! Bah!
Oef, blij dat ik nog niet op zoek gegaan ben naar “De stad der zienden” dan… Ik heb “De stad der blinden” gelezen in Portugal en vond het echt goed. Ik zal me de teleurstelling van nummer 2 dus maar besparen 😉
De eerste drie boeken die je noemt staan nog op mijn te lezen lijstje. Ik ben benieuwd of ik het ook niks vind, want eigenwijs als ik ben ga ik ze toch gewoon lezen 😉
Ik zou hetzelfde doen! Eigenwijs for the win! 😀
Maar ook: goeie moed! 🙂
Hmmm… Hoorde vorige week op de leesclub zoveel lof over Paulo Coelho en nu dit… Al meteen iets minder zin om uit te proberen…
Als je denkt dat het je interesseert, gewoon ervoor gaan! De Alchemist is superdun, dus niet zo veel tijdverlies als het toch niet je ding blijkt te zijn 🙂
Hihi, De alchemist is het enige boek dat ik ooit voor school hoefde te lezen dat ik achteraf níét doorverkocht heb. Ik lees het telkens met veel plezier opnieuw. Ik vind de sfeer van het boek zó fijn en kan er echt tot rust mee komen. Maar ik kan me wel perfect voorstellen dat het een boek is dat je echt moet liggen. Als je zelden zweverige momenten hebt, bijvoorbeeld, kan ik het me prima inbeelden dat je het echt maar niks vindt. 😉
ooooo ook ik vond Coëlho irritant. Ik was superblij een “meesterwerk” voor slechts 50 cent in de Kringwinkel te vinden maar ik weet waar dat boek dadelijk weer naartoe gaat :-)). “Never let me go” las ik ook, zozo, klopt, maar “When we were orphans” van dezelfde auteur is magisch mooi. Lezen, echt waar!
Dank je voor de tip, Sonja!
Haha, die review van De Alchemist! Dat boek staat hier ook op het leeslijstje, ben eens benieuwd of ik er hetzelfde als jij over ga denken 🙂
Never let me go heb ik (nog) niet gelezen, al zag ik wel al de film en die vond ik wel de moeite (met mooie muziek, dat helpt natuurlijk ook altijd).