Leesvoer – editie boeken waarvan jullie nog een review tegoed hadden

Jullie hadden nog wat reviews tegoed van boeken die ik in 2016 las. Deze keer een beetje van alles, dus, want ik wilde eens niet wachten tot ik boeken kon samenbrengen in een thema. Iets met afsluiten en met een schone lei beginnen, of zo. Dus voilà, een beetje van alles, ook wat betreft het aantal sterren die ze kregen … 

Pogingen iets van het leven te maken, Hendrik Groen ****

Leuk tussendoortje, dit dagboek van de 83-jarige, fictieve Hendrik Groen. Een jaar lang volgen we zijn – ahum – avonturen in een verzorgingshuis in Amsterdam. Weinig verrassend, maar wel met een voldoende kritische blik, af en toe wat gezaag en een stevige dosis humor. Soms vond ik het wat saai worden, maar dat maakt het ook net weer realistischer. Ik had misschien iets meer diepgang verwacht omwille van de titel, maar de ondertitel had me eigenlijk al moeten duidelijk maken dat dit daarvoor niet het juiste type boek is. Hoe dan ook: ik ben blij dat ik Hendrik (en Evert! haha, die Evert toch!) heb leren kennen.

Absurde overvloed, Michael Foley ***

Drie sterren, want ‘I liked it’. Ik volg Michael Foley op heel wat vlakken en ik ben blij dat ik het boek eindelijk heb uitgelezen, maar ik deed het oh zo traag en in stukken en brokken. Lezenswaardig, dat zeker wel, maar behoed je voor de soms irritant hautaine toon en de eindeloze referenties. Ik zou zeggen: lees enkel het hoofdstuk over de toepassingen, maar dan mis je wellicht ook enkele ‘fundamenten’ van zijn hele filosofie. Maar dus toch: ook al was het grotendeels een literatuurstudie met weinig nieuwe ideeën, het boek zit vol levenswijsheden en (soms zelfs Pinterestwaardige) quotes.

Waarom ik zo lang over dit boek gedaan heb? (lees: ik begon er eens aan in 2014 maar legde het dan terug opzij, eind juli 2016 begon ik nog eens en deed ik er dus zo’n vijf maanden over om me er doorheen te ploeteren)

• Michael is nogal een pessimist, in mijn ogen. Hij kwam heel vaak te negatief en klagerig over en daar had ik niet altijd zin in.
• Ik las de papieren versie en ik lees nu eenmaal niet graag meer papieren boeken sinds ik een ereader heb. (Dat zou hij wellicht een absurde reden vinden.)
• Dé reden waarom ik dit soort boeken niet graag lees: de essentie kan in principe worden samengevat in enkele bladzijden, maar de ideeën worden uitgesmeerd over een veelvoud daarvan. Veel ruis, veel te veel ruis. Waarin de boodschap soms zelfs verdrinkt.
• Een andere reden waarom dit soort boeken me niet helemaal lijkt te liggen: als het over een thema gaat waarmee je bezig bent (en dat is toch meestal het geval als je er een boek over leest, me dunkt), weet je er al veel over en heb je er zelf al over nagedacht en gefilosofeerd. Je eigen ideeën worden bevestigd en versterkt, maar eigenlijk zijn er weinig nieuwe inzichten. De auteur kan ze gewoon beter verwoorden. Ook hier: af en toe nuttige, nieuwe inzichten, maar die ruis, dus. Bah.

The Night Rainbow, Claire King ***

Ik twijfel tussen ‘het was oké’ en ‘ik heb het graag gelezen’. Soms wilde ik de moeder door elkaar schudden omdat ze haar kind zo verwaarloost en de omgeving zo weinig ingrijpt, soms vond ik het gewoon leuk om meegezogen te worden in het wereldje van Pea. Nu ja, ‘meegezogen’ is een groot woord: ik vond de taal wat te simpel om volledig ondergedompeld te worden, denk ik. Maar het is wel een traag boek, héél traag, zonder echte gebeurtenissen, in een mooie setting, en dat was wel best fijn. Misschien heb ik het gewoon even gehad met boeken die vanuit het standpunt van een kind geschreven zijn – ook al is Pea een heldinnetje. Dus hop, toch drie sterren voor dit rustige, zeemzoete tussendoortje.

Spoo Pee Doo, Dimitri Verhulst ***

Graag gelezen, maar vooral omdat ik nogal een Verhulst-fan ben. Zijn maatschappijkritiek, zijn sarcasme en een goeie portie marginaliteit zijn er, maar het boekje voelt toch ook niet echt af. Eigenlijk is het een verhaal van een dronkemansnacht in Gent, met seks, drugs en rock-’n-roll. En dan is er plots die aanslag. Maar de wereld blijft gewoon draaien, zeker als ge zat zijt.

Bon, de verhoopte apotheose kwam niet echt. Ik had wat meer verwacht door de flaptekst. Maar het is oké. Het was een snel en lekker tussendoortje, dat mij goesting deed krijgen in meer Verhulst. En hé, ik heb nu ook wel een tof liedje leren kennen.

Oranges Are Not the Only Fruit, Jeanette Winterson *

Not my cup of tea, blijkbaar. Ik heb er lang over gedaan om dit dunne boek te lezen. Ik vond het telkens moeilijk om de draad terug op te pikken. Komt het door het personage waarmee ik geen connectie voelde? Door de schrijfstijl die me écht niet lag? Door de sprookjes tussendoor waarvan ik het nut niet inzag? Door de setting die zo ver van mijn bed is? (gelukkig maar!)

Ik weet het niet goed, maar ik weet wel dat dit boek me – tegen mijn eigen verwachtingen / hoop in – niet lang zal bijblijven, helaas. Misschien moet ik het later nog eens een kans geven?

Et voilà, zo is 2016 mooi afgesloten – of toch wat boeken en boekreviews betreft. Hoera!