Dat ik graag met restjes werk, zal de aandachtige lezer / kijker wel al opgemerkt hebben. Ik maak er een soort van sport van om de kleinste restjes te verwerken. Euforie als het resultaat aanvaardbaar is! Alles behalve afgeknipte draadjes houd ik bij. Op de zolder staan enkele zakken vol minirestjes stof (voor ooit), ik heb een kistje vol grotere restjes en in mijn stoffenkast liggen meer kleinere lappen, te recykleren kledingstukken en tweedehands stof waaruit al geknipt is dan grote lappen stof.
Al sinds ik naai, bewaar ik al die kleine en grotere restjes. Dat moet dus al zo’n zeven jaar zijn, schat ik. Sinds ik een snijmat en rolmes kocht, begon ik de voldoende grote restjes in lapjes van 10 op 10 cm te snijden. Af en toe eens een avondje lapjes snijden, dat kan mij ontspannen. In de afgelopen paar jaar naaide ik er ook al eens aan elkaar, maar er kwamen wel altijd andere projecten tussen. Sinds ik deze foto zag, was ik zeker van mijn stuk. Een lappendeken moest ik hebben!
Een jaar geleden kreeg ik een stapeltje lapjes van Elisse, maar toch vond ik nog niet de moed / tijd / goesting om aan een deken(tje) te beginnen. Op 30 maart instagramde ik deze slechte foto, maar toen bleef het weer liggen (eigenlijk hangen, want deze rijtjes hingen op een prikbord).
Tot Kim dit weekend kwam. De tofste Kim die ik ken, de meest positieve, de meest vrolijke, de meest motiverende. Afgelopen weekend kwam ze dus bij mij, want ik had haar beloofd dat ik haar zou leren naaien, in ruil voor de massa kleren waarover ik hier al schreef. Er slingerden lapjes rond, dus ik stelde voor dat ze even kon oefenen op ‘rechtdoor stikken’ op die 10×10-lapjes. En jawel, ze bleef maar stikken. Eerst één aan één, dan twee aan twee. Zaterdagavond had ik een stapeltje repen van 4 lapjes.
Nadat Kim vertrokken was, legde ik alles lapjes op de logeerkamer op de grond. Niet met de bedoeling om er meteen verder aan te werken, want ik had andere plannen. Maar ik negeerde dus mijn agenda. Dit project moest eindelijk maar eens afgewerkt worden!
Diezelfde avond vulde ik de gaten en liep 26 keer van boven naar beneden en terug om 13 lapjesrijen te creëeren. Die rijen liet ik in de living op de grond liggen, om mezelf te verplichten het snel af te werken.
En dat deed ik! Maandag naaide ik alle rijen samen (een klein uurtje werk) en dinsdag werkte ik het geheel af met een lap katoen op de achterkant.
Uiteindelijke grootte: ongeveer 90 op 110 cm. Ik twijfelde even of ik nog rijtjes zou toevoegen, maar uiteindelijk vond ik het wel goed zo. Het is ongeveer even groot als mijn winterdekentje, net groot genoeg voor mezelf (= mijn benen). Het is niet zozeer bedoeld als dekentje om gezellig warm onder te kruipen, wel om op te zitten (en oh ja, voor de gezellige sfeer die de kleurtjes meebrengen). Wij eten namelijk in de zetel, en dekentjes steek je gemakkelijk in de wasmachine als er ongelukjes zouden gebeuren 😉
Patchwork noem ik het trouwens niet. Echte patchworkers krijgen wellicht de kriebels van mijn ongelijke stukjes en van mijn niet doorlopende naden. Vermoed ik. Maar ha, daar ijverde ik niet voor, dus daarin moest ik me al niet meer druk maken. Een simpel lappendekentje is het!
Goed, nu nog enkele niet-instagram-foto’s! Scrollen maar…
Een serieuze merci aan Elisse (ongeveer 1/4e van de lapjes komt van haar) en Kim voor het stikwerk en de energie die ze verspreidt!
Intussen liggen er alweer lapjes klaar voor een volgend deken, want ik knipte er wat te veel én ik kreeg er vandaag van Lynn! Wie niets kan doen met restjes van 10 op 10, mail mij 😉
PS: Eva Maria maakte onlangs ook een mooi lappendekentje!
Monnikenwerk! Maar herkenbaar, dat niet kunnen weggooien van restjes. Ik maak hier vlaggenlijnen aan de lopende band…
Haha, da's ook herkenbaar, hier liggen er ook vlaggetjes en eerder vreemde vormen om nog eens vlaggenlijnen te maken 😉
amaaai, een serieus werk maar een heel tof resultaat! ik moest misschien ook eens beginnen zoeken in mijn zak met lapjes 🙂
wauw, zo leuk! ik heb hier nog een hele zak vol fleece lapjes liggen waar ik ook een deken van wil maken. Hoewel het er het weer niet voor is, zou ik daar toch ook eens aan moeten verder werken.
superleuk!!
Zo tof geworden seg!
Heel tof, ik zie zoiets echt heel graag. Knap werk!
Wat een vrolijk resultaat 🙂 Maar amai dat moet inderdaad nog al een werk geweest zijn!
Zo mooi! Ik vind lappendekens altijd moeilijk: te chaotisch? Maar die van jou is echt prachtig!!
Ook heb je mooie foto's gemaakt, Kelly!
Oh, zo vrolijk!!!
Oh wow! ik wil ook dolgraag een lappendeken! staat al eeuwig op mijn verlanglijstje, maar dan za ik toch eerst moeten leren omgaan met de naaimachine;-) en dat staat weer op een lijstje met dingen die ik wil leren, haha! Super mooi die van jou!
Nou simpel of niet, ik vind het super knap gemaakt! Ziet er echt leuk uit!
Ooh, zalig! Hier liggen ook al sinds maart enkele rijtjes en een stapel lapjes. Vervolg volgende winter.
Schitterend !
Echt, toen ik je eerste foto op IG zag, dacht ik "Huh?! Dat is mijn deken!" 🙂 Precies dezelfde "feel", dezelfde soort kleuren, dezelfde stijl… Vanzelfsprekend : ik vind het pràchtig! Dikke duim!
Ach, zo'n jas… (zucht) met vele kleine zakjes?
Geweldig, ik ben helemaal weg van dit soort dekens van 'restjes'! heel mooi geworden!
Zo schoon! Trouwens ook zwaar fan van uw zetel!
Ik vind het een verademening dat de naden niet doorlopen (of hoe dat ook mag heten). Super leuk!
verademing dan, hè.
Amai, 't is leuk geworden! Mijn lappendeken ligt hier nog altijd onafgewerkt, vooral omdat ik het niet zie zitten om in de zomer €60 aan fleece te kopen. 😛
heel leuk geworden en ik ben intussen zelf ook lapjes an t verzamelen om ooooit een lappendeken te maken, heb jij er vlieseline in verwerkt? ik dacht aan vlieseline binnenin en dan aan de onderkant flanel ( = lekker zacht)
Ik heb er geen vlieseline in verwerkt, omdat ik sowieso een luchtig zomers dekentje wilde.
Ik ben fan van dit dekentje, echt waar. Kan zo dienen als picknick dekentje of voor als de voetjes in de zetel toch iets te koud hebben. Al die kleurenpracht en patroontjes.. instant vrolijkheid. (Mooie zetel, trouwens!)
Zo schoon jong!