Zoals gisteren beloofd: meer herhaling.

Op bestelling maakte ik nog een laptophoes (hier de vorige, als ze niet meer fris in het geheugen zouden zitten). De vragende partij is een kattenliefhebster, het verrast dan ook niet dat ze dit stofje uit de Vermiljoenshop koos.Nu, om niet gewoon in herhaling te vallen, dacht ik: ik geef eens wat meer uitleg. ‘Uitleg? Zo moeilijk is dat toch niet, ‘t is altijd rechtdoor!’ Klopt, maar er zijn obstakels.

Kijk, een laptophoes zoals ik ze maak bestaat uit een buitenstofje (poesjes), een binnenstofje (nog poesjes) en minstens twee stofjes tussenin, nl. een tafelkleed (blauw, niet toile cirée, eerder een plastieken tafelkleed met onderaan ‘haartjes’ tegen het verschuiven) voor de vorm en spatdichtheid en een zacht stofje (zwart) voor de knusheid. Deze keer zat er ook nog een extra stofje tussen, het groene zeilstofje, voor extra spatdichtheid (tegen sproeiende katten in huis…).

Met andere woorden:

glibberigheid en verschuivingsgevaar:

harige glibberigheid en dus extra verschuivingsgevaar:

laag voor laag spelden (dus rechtdoor en nog eens rechtdoor en nog eens rechtdoor en nog eens en nog eens… en eventueel eens lostornen wegens toch te veel verschoven…):

en als het geheel te dik is geworden en de biais liefst zo recht mogelijk moet aangehecht worden: grote paperclips (en strijken strijken strijken!):

en daar waar de hoes dubbel ligt: hel.

Maar het is hem gelukt, mijn Viking. Alles hangt vast, en niet eens zoooo schots en scheef. En versta me niet verkeerd: ik maak ze graag, dit soort laptophoezen, maar bezint eer ge begint!