Op Goodreads schrijf ik over elk uitgelezen boek kort (of al eens langer) mijn gedacht. Soms komt hier, op mijn blog, een uitgebreidere samenvatting, maar meestal vergeet ik dat toch wel. Daarom kopieer en plak ik hier af en toe wat reviews. Als je mijn reviews al op Goodreads leest, sla je deze blogpost dus best over.

De sterren:
* = ik vond het niet goed
** = het was wel nog oké
*** = ik vond het goed
**** = ik vond het wreed goed
***** = dit boek was geweldig (ofwel: heeft mij enorm geamuseerd / meegesleurd … iets anders wreed positiefs)

Looking for Alaska, John Green ****

(gelezen in het Engels)

Eigenlijk ben ik zogezegd te oud om dit soort boeken, young-adult fictie, te lezen. Maar dat kan mij helemaal niets schelen (zie je wel, er schuilt nog wat tiener/prille twintiger in mij). Ik hou van de schrijfstijl van John Green, sinds ik The Fault in Our Stars las. Daarbij komt: hoe jongeren groeien, veranderen, door ervaringen en gebeurtenissen die ze meemaken, ik weet niet goed waarom, maar dat boeit mij.

Ik ga natuurlijk niet verklappen wat De Gebeurtenis is in Looking for Alaska (naam van een personage), maar het boek is opgedeeld in Before en After, waardoor je je het hele eerste deel laat meeslepen en zo benieuwd bent naar De Gebeurtenis. Of ik toch. Vanaf After gaan de personages op zoek naar antwoorden die De Gebeurtenis zouden kunnen verklaren, en zo vinden ze ook antwoorden op De Vragen des Levens, eigenlijk feitelijk.

Imagining the future is a kind of nostalgia. (…) You spend your whole life stuck in the labyrinth, thinking about how you’ll escape it one day, and how awesome it will be, and imagining that future keeps you going, but you never do it. You just use the future to escape the present.

Het enige dat mij stoorde was het feit dat ze allemaal rookten omdat dat stoer / stout is, en dat Miles, de vroeger niet-rokende nieuweling, ook gewoon begint mee te roken, terwijl roken gewoon kweetniethoe dom is, en niet zozeer cool. Vind ik. Ik heb natuurlijk niets tegen personages (of echte personen, for that matter) die roken, maar ik vind het a) wat flauw als ze dat doen omdat ze denken dat dat cool is, en b) jammer dat het idee van roken is gelijk aan cool daardoor wat verdedigd lijkt te worden. Ofzoiets.

Maar verder: ik ben een John Green-fan! Niet de soort die tot tranen beroerd wordt door zijn verhalen en zinnen, maar wel de soort die zich erdoor laat meeslepen. Merci, John!

One Day, David Nicholls *****

(gelezen in het Engels)

Schoon schoon schoon. Drie keer, want het is waar. Em en Dex zijn personages die me gaan bij blijven. Ik had de film al halvelings gezien, ik wist toen niet dat er zo’n Goed Boek aan de basis lag. Het was een film die me gezelschap had gehouden tijdens het breien, dus gelukkig herinnerde ik me weinig van het verhaal. Echt, gelukkig.

Want het boek is beter, veel beter. Het gaat om zo veel meer dan waar het in de film om draait. Liefde en vriendschap, ja, maar doordat je de personages gedurende 20 jaar volgt, is het veel meer dan dat. Het jeugdige idealisme versus de passieve boosheid, de twijfels en het gebrek aan zelfvertrouwen op sommige momenten van je leven en de stapels spijt achteraf, het gevoel van te moeten strijden tegen de wereld en de gevolgen daarvan …

Hoewel we maar stukjes uit hun leven voorgeschoteld krijgen (telkens de 15e juli, whaaaa, exact de dag waarop ik het heb uitgelezen, merk ik nu), waren de personages zo geloofwaardig, zo echt. Ik kon het me allemaal zo goed voorstellen en soms wist ik gewoon hoe hij of zij zou reageren. Doordat de dialogen ook zo levensecht waren, had ik soms het gevoel dat ik vanachter een hoekje zat te luisteren naar twee goeie vrienden. En dan rolde ik, samen met Emma, met mijn ogen op iets wat Dexter zei.

Toen ik het net uit had, dacht ik dat ik het misschien toch niet zo geweldig vond als verwacht na alle lovende woorden die ik had gelezen. Maar dan zou ik mezelf iets wijsmaken. Ik kan er echt niets op aanmerken. Heel goed geschreven, heel graag gelezen.

Us, David Nicholls *****

(gelezen in het Engels)

Oh, wat heb ik genoten van dit boek. David Nicholls is een ongelooflijk goeie schrijver, zonder overdrijving. Ik heb luidop gelachen, geglimlacht, medelijden gehad, zelfs eens bijna geweend. Net zoals bij One Day, hoewel ik daar ook écht geweend heb.

Het boek leest enorm vlot en staat vol mooie zinnen die ik zelf zou willen kunnen schrijven en dialogen die echt uitgesproken lijken te zijn. En de personages … net als in One Day zijn de personages allemaal zo sterk neergezet, zo overtuigend gebracht. Ze komen niet geforceerd of gekunsteld over, maar net heel erg normaal en daardoor zo herkenbaar. De situaties kan je je ook zo levendig voorstellen, inclusief al het drama en de humor. Zo raak, zo schoon.

Us gaat over heel andere thema’s dan One Day, maar is minstens even sterk. Waar het in One Day eerder gaat over volwassen worden, wat dat ook mag betekenen, gaat dit boek over volwassen zijn en al wat daarbij kan komen kijken (en ook effectief komt kijken in heel veel gevallen, me dunkt), over het leven dat je opgebouwd hebt en dat al eens serieus messy kan worden: een pijnlijk moeilijke vader-zoonrelatie, de diepe littekens makende gevolgen van stress op een relatie, de vraag hoe je je kind opvoedt als duidelijk wordt dat je als ouder niet op dezelfde lijn ligt met je partner, de realisatie dat je eigenlijk heel andere verwachtingen had van je relatie … Dat klinkt nu allemaal zwaar, en dat is het bij wijlen ook echt, maar David Nicholls verwoordt het allemaal zo goed, met de nodige vleugen humor, de rake observaties en zo veel wijsheid dat ik dit boek bijzonder graag gelezen heb.