Zondag: Stefan spant de remmen van mijn fiets aan. Uit de proefrit blijkt dat alles in orde is, mijn fiets kan weer tot stilstand komen zonder behulp van mijn schoeisel.

Maandag: Ik wil vertrekken met de fiets, maar dedju, de remmen zijn helemaal gespannen rond de banden, ik krijg mijn fiets helemaal niet vooruit. Ik neem de mountainbike van Stefan en geraak toch nog op tijd op mijn afspraak. Bij thuiskomst onderzoek ik nog eens mijn fiets – en wat blijkt? De remblokjes staan weer in ‘gewone’ positie. Ik kijk rond om te zien of ik niet uitgelachen / gefilmd wordt, met die reality tv-programma’s van tegenwoordig weet je nooit he.

Dinsdag: Ik wil opnieuw vertrekken met de fiets. Na 10 cm mijn fiets vooruit duwen merk ik dat mijn voorband plat staat. Ik vloek en kijk rond of er nu echt niemand mij in de gaten aan het houden is.

Dinsdagavond: Ik haal mijn platgelopen fietsband van het wiel en zie een enorm gat. Zo groot:

Mijn eerste gedacht: Iemand heeft in mijn band gesneden! Ik heb een vijand! Is dit een waarschuwing? Wat is het volgende, een huis in brand? Ik ben daar wel goed in, in zo direct rampvoorstellingen in mijn hoofd steken.

Maar goed, ik probeer ook die rampvoorstellingen zo snel mogelijk weer weg te krijgen – ne mens heeft al genoeg miserie aan zijn hoofd. Dus ging ik naar de fietsenmaker, ik had immers een nieuwe binnenband nodig, en werd verlost uit mijn kortstondige maar niet te ontkennen lijden: hij was gewoonweg ontploft. Ik geloof die mensen, die zullen wel nog ontplofte binnenbanden gezien hebben.

En wat doen we met ontplofte binnenbanden? Die houden we bij om ooit eens zoiets te maken:

oorbellen

een schaarzakje (of een variatie hierop – zoveel mogelijkheden!)

een tafeltje dat zijn bovenblad verloren is

Misschien moet ik eens met de fietsenmaker onderhandelen? Die smijt waarschijnlijk anders toch maar die banden gewoon weg… of zou hij zelf zo’n upcycling-kunstwerken maken?