Een jaar geleden was ik nu volop bezig de inhoud van Art d’Eco te bedenken. Toen nog samen met Cristina (oprichtster van het toen nog bestaande StyleMeGreen), omdat we het boek eigenlijk samen zouden schrijven. Een paar weken later zou ze me laten weten dat ze het toch niet helemaal zag zitten om een boek te schrijven. Zeer begrijpelijk, hoor. Haar eerste kindje van toen enkele maanden oud, trouwens wellicht het schattigste kindje dat ik ooit zag, slokte haar energie en aandacht op.

Dus liet ik me helemaal opslokken door Art d’Eco: op 1 mei werden de eerste woorden geschreven. In de loop van de maanden die volgden veranderde de oorspronkelijke inhoudstafel, twijfelde ik over veel te veel, miste ik mijn boekpartner soms, maar uiteindelijk kwam alles goed. Ik genoot van de geweldige zomer en van de vrije tijd die ik plots had dankzij mijn beslissing om mijn tijdelijke job op te zeggen.

Later kwam nog een periode van lichte stress: de zoektocht naar een fotograaf en vormgever.

Gelukkig vond ik die vrij snel.

Gelukkig vond de uitgever het geen probleem dat ik hen zelf wilde kiezen.

Gelukkig bleken het effectief geweldige dames te zijn om samen zo’n zot avontuur aan te gaan.

Een deeltje van de foto’s maakte vriendin Evy in de loop van die mooie zomer van 2013. Model van dienst was de geweldige schoonzus, Nathalie.

We hebben nogal wat afgelachen, wij.

Check die smoelentrekkerij! Wreed moeilijk voor Evy om ons enigszins normaal op foto te krijgen, dat kan je je wel voorstellen.

Sommige foto’s nam ik zelf. In de meest elegante houdingen, zoals het fotografen (allez ja, da’s een groot woord) betaamt. “Kelly legt een ei”, zo heb ik deze foto genoemd.

Intussen ben ik alweer een paar maanden aan het werk (effenaf voltijds) en breng ik mijn dagen door op een bureautje, een computerscherm voor mij, een plant achter mij, op een eerder ongemakkelijke bureaustoel, ver van de soms zo schone buitenwereld.

Maar in 2013 profiteerde ik. A volonté en zonder gêne. Vaak zat ik in dit nestje in de tuin, soms gewoon in het zonnetje op het terras op comfortabele maar lelijke tuinkussens …

En een paar keer in het natuurgebied achter de hoek, waar ik bezoek kreeg van nieuwsgierige Gallowaykoeien of Konikpaarden … Oh bliss!

In het najaar volgde een drukke periode van fotoshoots. Een stuk of tien zondagen bracht ik met de geweldige Sofie Ballieu door. Afgelachen dat we gedaan hebben, met ons tweetjes. Ook hard gewerkt uiteraard, maar toch vooral ook gelachen. Binnenkort mag ik met Stefan naar haar trouwfeest (woepwoep!). Ik wil maar zeggen: Art d’Eco, het brengt mensen dichterbij.

Ook al zag onze huurwoning er tijdens en na haar bezoekjes nogal ontploft uit.

Soms gingen we ook naar buiten. En dan werd Sofie getuige van mijn onbedwingbare drang om een radslag te maken zodra ik een zachte ondergrond voel.

Conclusie: the making of Art d’Eco was een succes.