Bij elk recykleerproject dat in mijn hoofd ronddwaalt, denk ik: ik moet zéker nog een foto nemen vooraleer ik begin te knippen. Dan kan ik voor- en na-foto’s tonen. Altijd toch wat plezanter. Maar je raadt het al, ook deze keer vergat ik het weer. Het was een vreemd kleed, een zeer vreemd kleed. Het bovenste gedeelte was hoekig en lomp en zat niet goed. Het was er gewoon naast, echt naast.

Het kleedje was een miskoopje van een vriendin. Een biologisch kleedje, waardoor ze het niet zomaar aan gelijk wie wilde geven. Ik, blij met de gulle gift, bewaarde het bij de rest van mijn te-recykleren-kleren. Tot twee avonden voor ons vertrek op reis een paar maanden geleden. Ik merkte toen dat ik best weinig luchtige kleedjes had. Er werd 38-39 °C voorspeld, dus knipte en stikte ik de bio-vod snel tot een luchtig kleedje. Niet zomaar snel, maar echt snel, snel, snel, zonder al te veel meten of denken.

Het ging mee op reis, werd daar graag gedragen en ‘oké om te dragen op hete dagen’ verklaard. Op de rechterfoto sta ik samen met andere toeristen te genieten van de waterstraal uit een wagen die rondreed in de stad om de straten af te koelen. Ik ben die man zo dankbaar dat hij ook even de richting van de sproeiers veranderde.

Het blijft natuurlijk een beetje een zak, maar met een touwtje of riempje in de taille valt dat wel goed mee. Het is vooral comfortabel en luchtig = missie geslaagd! En met warme broekkousen en een giletje is het dus ook een ideaal herfstkleedje …