Op Goodreads schrijf ik over elk uitgelezen boek kort mijn gedacht. Soms komt hier, op mijn blog, een uitgebreidere samenvatting, maar meestal vergeet ik dat toch wel. Daarom kopieer en plak ik hier af en toe wat reviews. Als je mijn reviews al op Goodreads leest, sla je deze blogpost dus best over.   

Tonio, een requiemroman, A. F. Th. van der Heijden

Heel mooi geschreven boek, maar ook zo pijnlijk triestig. Zoals de flaptekst vertelt, schrijft de auteur over zijn overleden zoon. Tonio was 21 toen hij naar huis fietste en doodgereden werd. De vader, de auteur, gaat daarna op zoek naar de waarheid, naar de oorzaak van het ongeluk, naar de zin van het leven en van de dood. Echt gebeurd, echte pijn.

Ik las dit boek niet, ik luisterde ernaar. Ik denk niet dat ik het boek anders nu, op dit moment van mijn leven, had gelezen, gewoon omdat het zo’n dik boek is, waarvan je op voorhand weet dat het je niet vrolijk zal maken. Hoewel ik het al lang wilde lezen, bleef ik het uitstellen. Maar een luisterboek, dat ging wel vlot. Het nadeel was dat het soms wat te snel ging, maar tegelijk was dat ook een voordeel: als je leest, kan je zinnen die je raken opnieuw lezen, er even stil bij staan, bij een luisterboek niet (nadeel dus), maar doordat ze voorgelezen worden, moet je het allemaal veel sneller verwerken en daardoor is ook de impact van de woorden lager, denk ik, wat eigenlijk nog niet zo slecht is in dit geval.

Hoe zwaar en triest het onderwerp ook, een bleitboek was dit niet. Misschien omdat je al van in het begin weet dat Tonio dood is, dat je daar niets kan aan veranderen, hoe erg je ook hoopt op een goeie afloop? Of misschien ook omdat het zo bijna kwellend langdradig is. Wellicht ook gewoon doordat het niet meelijwekkend geschreven is. Het is een eerbetoon aan Tonio, aan zijn korte leven. Een prachtig, maar misschien met iets te veel woorden geschreven eerbetoon. Maar wie ben ik eigenlijk om dit boek te beoordelen, een boek van een man die zijn zoon kwijt is?

Sprakeloos, Tom Lanoye

Sprakeloos is mijn eerste kennismaking met Tom Lanoye. Het boek stond al zo lang op mijn leeslijst, maar om de een of andere reden had ik er precies nooit zin in. Het is dan ook een nogal zwaar thema: afscheid van zijn moeder Josée, eerbetoon van een auteur aan zijn moeder.

Non-fictie in de vorm van fictie, dus. Pijnlijk echt, maar door de schrijfstijl en vooral ook door Josée’s taalgebruik kreeg ik ook veel sympathie voor haar, deed ze mij soms lachen, rolde ik af en toe met mijn ogen. Je leest wie ze was, een flamboyante slagersvrouw en amateuractrice, maar ook wie ze geworden is na haar beroerte.

Die laatste twee jaar van haar leven, vol goeie maar helaas ook superslechte momenten, daar heb je natuurlijk niet altijd zin in. Ik deed er een tijdje over om het te lezen en wisselde af met minder zware boeken. Maar het was dus wel een aangename kennismaking met Tom.

This is where I leave you, Jonathan Tropper

Ik heb zo vaak gelachen dankzij dit boek. Tijdens mijn middagpauzes in de cafetaria lachten collega’s naar me, “’t is precies een grappig boek!”, enigszins verwonderd dat een boek grappig kan zijn, leek het. Het onderwerp? Een familie moet na de dood van de pater familias – die Mort heette, wat ik een hilarische naamkeuze vind – zeven dagen lang shiva zitten oftewel, voor wie ook niet zo vertrouwd is met joodse gebruiken, samen rouwen in het ouderlijke huis.

Oude, onverwerkte dramaatjes komen aan de oppervlakte, er hangt enorm veel testosteron in de lucht, oude geheimen worden onthuld en nieuwe geboren. Maar ’t is allemaal zo leutig omschreven en je kan het je allemaal wel voorstellen – zelfs als je eigen familie niet zo geschift is, of niet op dezelfde manier – dat je lacht en glimlacht en grinnikt en met je ogen rolt omdat Phillip, het achterkomertje, weer niet van de vrouwen kan afblijven, tsk!

Vanaf ergens in de loop van de tweede helft bleven de hilarische scènes even uit en werd het allemaal wat serieuzer en levensbeschouwender. Mooi evenwicht, vond ik. Vijf dikke sterren dus voor This is where I leave you! (7 dagen, 7 nachten, voor wie liever in het Nederlands leest)

A Monster Calls, Patrick Ness

Ik wou dat ik dit boek in een dag had kunnen uitlezen. Het leest enorm vlot, is totaal niet dik en het verhaal is zo ontroerend (over een jongetje wiens moeder kanker heeft), maar doordat ik het in stukjes en brokjes gelezen heb, verloor het wat aan kracht. Dit is zo’n boek dat je op een koude winterochtend met een tas warme chocomelk en ingeduffeld in een dekentje moet beginnen lezen. En dan doorlezen en je helemaal laten meeslepen, zonder gêne.