Ik was bezig aan mijn jaaroverzicht van boeken, maar merkte al snel dat ik nog niet alle mini-reviews die ik op Goodreads zet meteen na het uitlezen van een boek hier ook had gedeeld. Vooral de boeken met vier sterren wilde ik jullie niet onthouden. Alsjeblieft se.
Les Âmes grises van Philippe Claudel, Stock
Pfoe zeg. Wat een boek. Zo zwaar. Van het thema word je niet bepaald vrolijk (moord en ellende op een achtergrond van oorlog), van de schrijfstijl en het woordgebruik evenmin. Poëtisch Frans, met een rijke woordenschat (lees: ik verstond niet alles), met constant een duistere toon – helemaal wat ik ervan verwachtte wel, maar dus geen lichte lectuur. Ik heb meestal een kwartiertje voor het slapengaan gelezen en dus ben ik meestal niet helemaal meegezogen geraakt, en dat is wellicht maar goed ook, hoe indrukwekkend mooi geschreven het ook is. Het is dan ook met dubbele gevoelens dat ik de laatste pagina’s gelezen heb: blij dat ik nu terug iets minder deprimerends kan lezen, maar ook blij dat ik deze parel van de Franse literatuur eindelijk achter de kiezen heb.
Oui, sans le connaître, sans même avoir jamais vu ses traits, je lui en ai voulu. Être jaloux d’un mort. Vouloir être à sa place.”
Gezien de feiten van Griet Op de Beeck, Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek
Toen ik te weten kwam dat Griet Op de Beeck het Boekenweekgeschenk had geschreven, kocht ik direct nieuwe boeken om het geschenk te kunnen krijgen, ook al had ik nog vers leesvoer staan. En ik koop echt in feite niets nieuws als ik nog onaangeroerde boeken heb. Ik wil maar zeggen: Griet doet mij zotte dingen doen.
En oh ja, het was weer een geschenk om een verhaal van Griet te lezen. Een pareltje van 96 pagina’s over het lef om te kiezen voor de liefde en voor het leven, ook als je dat een heel leven niet hebt mogen/kunnen/durven doen. Zo Vlaams, zo herkenbaar, zo echt. En ja, zo schoon geschreven ook alweer, natuurlijk. Heerlijk geschenkje.
Het was zoals die keer met dat been. Toen ze eindelijk uit het gips mocht, was ze intens blij dat ze weer normaal kon stappen, terwijl ze dat toch altijd al had gedaan. Sinds hem, met hem, wílde ze zo graag. De dagen opeten.”
Kaddisj voor een kut van Dimitri Verhulst, Atlas Contact
Zware thematiek, meesterlijk neergeschreven. Altijd rauw, tamelijk luguber, oh zo Vlaams en verdomd pijnlijk op meerdere vlakken. Niet voor gevoelige lezers.
Behind Closed Doors van B.A. Paris, HarperCollins
Amai, zo spannend. En creepy. Uitgelezen in twee dagen (oké, wel vakantiedagen, maar toch!) – zotjes! Maar goed, ‘t is dan ook een serieuze pageturner.
We go downstairs and in the hall, he takes my coat from the cupboard and holds it open while I slip my arms into it. In the drive outside, he holds the car door for me and waits until I’m in. As he closes it behind me, I can’t help thinking it’s a shame he’s such a sadistic bastard, because he has wonderful manners.”
