Op Goodreads schrijf ik over elk uitgelezen boek kort (of al eens langer) mijn gedacht. Soms komt hier, op mijn blog, een uitgebreidere samenvatting, maar meestal vergeet ik dat toch wel. Daarom kopieer en plak ik hier af en toe wat reviews. Als je mijn reviews al op Goodreads leest, sla je deze blogpost dus best over.

De sterren:
* = ik vond het niet goed
** = het was wel nog oké
*** = ik vond het goed
**** = ik vond het wreed goed
***** = dit boek was geweldig (ofwel: heeft mij enorm geamuseerd / meegesleurd … iets anders wreed positiefs)

Hersenschimmen, J. Bernlef *****

ZO mooi, echt ZO mooi. Het hoofdpersonage dementeert, Bernlef probeerde dit aftakelingsproces, van het lichaam, van de geest én van de taal, te verwoorden. Of het echt zo voelt als hij omschrijft, weet ik niet, maar de manier waarop hij het omschrijft is zo mooi. Ik heb meermaals zinnen opnieuw gelezen, gewoon omdat ik ze zo sterk vond. De onmacht, het onbegrip, de angst en paniek, de hopeloze verwarring van het slachtoffer, maar ook de impact van zijn toestand op zijn omgeving komen aan bod in dit boek dat van mij wel wat dikker had mogen zijn.

Ik heb meegeleefd, medelijden gevoeld voor hem en haar, meer dan voorheen echt beseft dat dit soort einde van een leven zo onmenselijk zwaar is. Toen ik vooraan in het boek las dat ik de 46e druk aan het lezen was (boek uit 1984), groeide mijn nieuwsgierigheid, maar ik begreep al vrij snel waarom dit zo’n succes was/is. Aanrader, voor zowat iedereen!

“Ik kijk haar doordringend, bijna streng aan, alsof ik haar wil overtuigen. Maar eigenlijk smeek ik haar om begrip voor iets dat ik zelf ook niet begrijp. Iets dat mij plotseling overkomt en even plotseling weer verdwijnt, een donkere schaduw van paniek achterlatend, die langzaam wegebt tot het lichte gevoel van onbehagen dat ik nu bijna de hele dag voel.”

The Night Guest, Fiona McFarlane **

Ik voel me wat bedrogen door Fiona McFarlane en de uitgever. Ik had echt totaal andere verwachtingen van dit boek, door zowel de titel zelf als de lovende woorden van weetikveelwie op de cover van de uitgave die ik las: “An extraordinary novel. At once a tender thriller and an exquisitely constructed meditation on time and memory.”

The Night Guest? In het Nederlands heet het boek ‘Tijger in de nacht’, dus ik wist wel direct wie/wat met The Night Guest bedoeld werd. Maar die tijger heeft in mijn ogen zo’n kleine rol in het verhaal dat hij niet op de cover had mogen staan of als titel had mogen gekozen worden. Dat schept verwachtingen. Verwachtingen die voor mij niet ingelost werden.

A tender thriller? Ik heb geen moment gethrilled. Ik was enigszins nieuwsgierig waar het uiteindelijk zou eindigen, maar eigenlijk vooral omdat ik de hele tijd dacht ‘allez, wanneer gaat het verhaal eindelijk beginnen?’ Een beetje nieuwsgierig, maar eerder uit ergernis.

Exquisitely constructed? Wel, dat vond ik dus absoluut niet het geval. Het hoofdpersonage is een oude, verwarde vrouw die dingen ziet die er niet zijn en heden en verleden door elkaar haalt. Dat leest soms echt lastig, vond ik. Los daarvan lag de hele schrijfstijl mij ook absoluut niet. Ik heb vaak paragrafen opnieuw moeten beginnen lezen.

Enkele belangrijke details waarop het ganse plot gebouwd was vond ik ook nogal twijfelachtig. Haar zonen controleren bijvoorbeeld niet wie die vrouw precies is die ongevraagd hun moeder komt verzorgen. Ik kon dat maar niet laten rijmen met andere dingen die de zonen doen.

Ik was hier wreed benieuwd naar, dus ik vind het best spijtig dat ik zo teleurgesteld ben. Maar allez, op naar het volgende boek!

De zomer hou je ook niet tegen, Dimitri Verhulst ***

Ik ben fan van Dimitri Verhulst, van de onderwerpen waarover hij schrijft, van zijn schrijfstijl met het soms rauwe, zelfs grove taalgebruik. Dit boekje was voor mij te kort, te dun om voldoende diepgang te hebben, maar ik heb er wel van genoten. Mooie zinnen, een onconventioneel personage, een ode aan de liefde en het goede leven ook, maar niet het beste dat ik al van hem gelezen heb. (ja, ik hou meer van Verhulsts harde sarcasme, van de boersheid, van de verhalen over de Vlaamse gewone menschen)

De laatkomer, Dimitri Verhulst ****

Zo grappig, echt. Ik heb zitten giechelen en zelfs hard lachen, ik heb stukjes voorgelezen aan het lief omdat ik het zo grappig vond, ik heb me moeten inhouden om niet constant stukjes voor te lezen aan het lief omdat dat er nu ook wel over zou zijn.

Langs een kant is het ook wel triest en schrijnend natuurlijk, want het gaat over dementie, spijt over het leven dat je geleefd heb, oud worden en wat daar allemaal bij kan komen kijken. Maar de toon blijft grappig. Hilarisch zelfs, dus.

De oh zo herkenbare situaties worden ook nog eens zo grappig verwoord. In Sappig Vlaams, heel erg sappig (zou dat met zijn Aalsterse afkomst te maken hebben?). Soms misschien iets te sappig? Voor mij niet, maar ik kan me voorstellen dat bepaalde beschrijvingen niet door iedere lezer gewaardeerd worden. (maar die nemen dan wellicht alles een beetje te serieus)

4 sterren? Het einde had beter gekund. Op de laatste bladzijden doofde niet alleen het verhaal uit, maar ook de lachwekkende passages. En ook: het had langer mogen zijn. 140 pagina’s, allez! Maar goed, lees het toch maar.

De buitenkant van Meneer Jules, Diane Broeckhoven *****

Ontroerend mooi. Puur en zacht, stil en troostend. Met zo veel liefde geschreven, voor de taal, voor het leven, voor de liefde zelf. Een pareltje. (de -tje enkel en alleen omdat het een dun boek is, niet omdat ik het boek wil ‘verkleinen’, want echt, zo schoon)

Reiskoorts. Een verhaal voor onderweg, Diane Broeckhoven ***

(het vervolg op De buitenkant van meneer Jules)

Alweer mooi geschreven, maar ik vond De buitenkant van Meneer Jules beter. Het onderwerp was minder ontroerend: afscheid moeten maar niet kunnen nemen van haar man tegenover Alice, zonder Jules nu, die op reis wil, maar eigenlijk ook niet, of misschien toch wel? En toch, met weinig maar de juiste woorden zie je de oud geworden vrouw voor je, haar eenzaamheid, haar koppigheid, haar lichte wanhoop.