Op Goodreads schrijf ik over elk uitgelezen boek kort (of al eens langer) mijn gedacht. Soms komt hier, op mijn blog, een uitgebreidere samenvatting, maar meestal vergeet ik dat toch wel. Daarom kopieer en plak ik hier af en toe wat reviews. Als je mijn reviews al op Goodreads leest, sla je deze blogpost dus best over.

De sterren:
* = ik vond het niet goed
** = het was wel nog oké
*** = ik vond het goed
**** = ik vond het wreed goed
***** = dit boek was geweldig (ofwel: heeft mij enorm geamuseerd / meegesleurd … iets anders wreed positiefs)

Orange is the new black, Piper Kerman ***

(gelezen in het Engels)

Via via kwam ik te weten dat er van een van mijn favoriete series een boek is. Piper Kerman (niet Chapman) publiceerde in 2010 haar memoires na een jaar in de vrouwengevangenis. Echte herinneringen, echte gebeurtenissen, echte gevoelens. In vergelijking met de serie is het boek redelijk soft en niet zo grappig, maar goed, in een serie moet er al wat meer gebeuren om kijkers te blijven boeien, nietwaar?

Wat in het boek sterk naar voor kwam, was het enorme respect van een pretty white girl uit een goeie familie tegenover haar medegevangenen, vaak vrouwen uit minder gerespecteerde milieus, met dubieuze achtergronden en vaak beter gehuisvest in de gevangenis dan thuis.

Het las vrij vlot, al merk je dat dit geen auteur is natuurlijk. Het werd wat langdradig en sommige stukken hadden voor mij geen toegevoegde waarde meer. Ik heb het wel graag gelezen en vond het interessant om op deze manier iets meer te weten te komen over (de gebreken van) het gevangenissysteem in de VS.

Stupeur et tremblements, Amélie Nothomb *****

(gelezen in het Frans)

Ik had een minileesdipje (zo weinig gelezen tussen 22 april en 2 mei!), maar Amélie heeft mij helemaal opgebeurd. Ik heb zo vaak gelachen, ook al is het soms om te bleiten. Amélie werkte als tweeëntwintigjarige een jaar in een Japans bedrijf. Stupeur et tremblements vat dat jaar samen, met alle misverstanden en wangedrag die leidden tot haar nederlaag. Ik vond het ook nogal boeiend om iets meer te weten te komen over de Japanse bedrijfscultuur, ook al is het soms totaal overdreven.

Ik kende het boek al lang, maar om de een of andere reden had ik het nog altijd niet gelezen. Ik koos het nu voor de Verbeelding Book Challenge als ‘boek dat zich afspeelt in Azië’. En nu wil ik nog meer Amélie Nothomb lezen.

Content ook dat ik nog eens een Frans boek heb gelezen, van een Waalse met een hoek of vier-vijf af. Alles (of minstens bijna alles) klinkt tien keer mooier in het Frans, en daar heeft Amélie mij aan herinnerd (niet dat ik het vergeten was, maar toch) …

Toute existence connaît son jour de traumatisme primal, qui divise cette vie en un avant et un après et dont le souvenir même furtif suffit à figer dans une terreur irrationnelle, animale et inguérissable.

Oorlog en terpentijn, Stefan Hertmans ***

Stefan Hertmans deelt in dit boek het complete levensverhaal, een portret in woorden van zijn grootvader. Zijn grootvader, zijn echte grootvader, die de eerste wereldoorlog meegemaakt heeft en die die vier verschrikkelijke jaren van zijn leven had neergeschreven voor hij stierf. Oorlog en terpentijn bevat dat (bewerkte) verhaal, voorafgegaan door een inleiding over het hoe en waarom van zijn boek en de armoedige jeugd van zijn grootvader, gevolgd door wat er na 1918 gebeurde met zijn grootvader. Er volgt ook nog een deel waarin Stefan reist naar de Westhoek, naar de plaatsen waar de loopgraven waren waar zijn grootvader zo veel uren doorbracht.

Ik blijf met ongeveer hetzelfde gevoel achter als bij Sprakeloos van Tom Lanoye en Tonio van A.F.Th. van der Heijden. Enerzijds vond ik de inleiding overbodig en absoluut veel te langdradig. Stefan Hertmans schrijft waarom hij de schrijfsels van zijn grootvader wilde delen, waarom hij eraan getwijfeld heeft, hoe en waarom hij er zich toch uiteindelijk toe bewogen heeft om het te doen. Die hele, wat ik noem, inleiding omvat vijftig procent van het boek, waarbij ik vaak dacht “komaan zeg, begin er nu eindelijk eens aan!”.

Anderzijds vind ik het, net omdat het geen fictie is, heel moeilijk om dit boek te beoordelen. Ik bedoel, die man heeft echt bestaan, dit boek werd geschreven door zijn kleinzoon (toen ook al vijftigplusser) om het verhaal van zijn grootvader te delen, wie ben ik om dit stukje familiegeschiedenis te beoordelen? Het voelt een beetje alsof ik die grootvader, die zo al een miserabel leven heeft gehad, oneer aandoe als ik zeg dat ik dit portret niet zo’n meesterwerk vond.

Maar ik zeg het toch: ik vond dit geen meesterwerk. Ik hield van de schrijfstijl, maar ik heb er even aan moeten wennen. Stefan Hertmans leek me door zijn taalgebruik en schrijfstijl het soort persoon waarmee ik nooit overeen zou komen: snobistisch, afkomstig uit de Gentse bourgeoisie, een beetje uit de hoogte … Maar na een tijd kon ik dat beeld dat ik gecreëerd had terug op de achtergrond schuiven en zonder negatief beeld van de auteur genieten van (de meeste van) zijn zinnen.

Het is een en al drama, dit boek. Het leven van Hertmans grootvader is alles behalve benijdenswaardig. En toch werd ik nooit meegesleept, ontroerd of aangegrepen. Ik vond het soms zelfs wat stuntelig overkomen. De uitgebreide stukken over zijn schilderkunst wilde ik het liefste overslaan omdat de inhoud mij niet interesseerde, maar ik las ze wel omdat ze mooi geschreven waren. Van sommige stukken begreep ik de toegevoegde waarde dan weer niet.

Kort: ik begrijp maar half waarom het zo veel lof ontving (de taal, over het algemeen) en ben dan ook ietwat teleurgesteld. Ik heb al veel betere boeken gelezen en ik zal het boek wellicht ook niet te snel aanraden aan anderen.