Leesvoer – editie door en over vrouwen

De laatste maanden heb ik blijkbaar veel boeken van vrouwelijke auteurs gelezen. Dat is eerder onbewust, maar het viel me op toen ik een thema aan het bedenken was voor deze leesvoereditie. Niet alleen zijn ze geschreven door vrouwen, ze gaan ook vooral over vrouwen. Vier boeken, vier keer wat ik ervan vond!

The Handmaid’s Tale, Margaret Atwood **

Blergh. Ik had misschien gewoon de verkeerde verwachtingen, maar dit boek bleek toch niets voor mij te zijn. Heel erg geslaagd in zijn genre, dat zeker wel, maar het is voorlopig de laatste dystopie die ik las. (Ook al staat Brave New World van Aldous Huxley eigenlijk ook nog op mijn leeslijst voor 2016, maar het zou dus ook 2017 kunnen worden …)

Ik hou aan dit boek wat hetzelfde gevoel over als aan 1984 van Orwell: wel enigszins blij dat ik het gelezen heb, maar door de niet zo vlotte schrijfstijl en de zware negativiteit had ik er niet altijd zin in en lag mijn leestempo dus nogal laag, waardoor ‘de miserie’ natuurlijk nog langer duurde.

Gij nu, Griet Op de Beeck ****

Schoon, alweer. Ik had opzettelijk quasi geen reviews op voorhand gelezen (zelfs niet de flaptekst!) omdat ik niet beïnvloed wilde worden (dat is meestal het geval, maar bij Griet Op de Beeck wil ik nog minder weten wat anderen ervan vonden vooraleer ik het zelf gelezen heb), en daardoor wist ik ook niet dat het een kortverhalenbundel was. Toen ik net was beginnen te lezen, vreesde ik er dan ook een beetje voor. Want kortverhalen, ik lees dat eigenlijk niet graag. Maar kijk, Griet kan er zelfs voor zorgen dat ik kortverhalen graag lees. Ik vond ze misschien niet allemaal even sterk, maar de meeste wel serieus beklemmend en raak en allemaal opnieuw heerlijk Vlaams. Ook weer zo veel zinnen die ik in mijn geheugen wilde griffen, en zo veel sterke personages. Ik heb dit boek eerder langzaam gelezen, om het ene verhaal genoeg te kunnen laten nazinderen vooraleer ik me op het volgende stortte. Het hadden langere verhalen MOGEN zijn, van mijn part, maar dju toch, ZO sterk dat ze met zo weinig woorden alweer zo veel heeft kunnen zeggen.

Het smelt, Lize Spit ****

Ja wadde, toch wel sterk geschreven. Rake beschrijvingen, rechttoe rechtaan en meestal ‘boenk erop’. Marginaal, vulgair, vreugdeloos, fucked up, miserabel zijn zowat de eerste adjectieven die in mij opduiken als ik het verhaal van Eva zou moeten samenvatten. Gelukkig ook totaal niet zo herkenbaar, ook al had ik daarop gehoopt voor ik begon te lezen – omdat we even oud zijn, Lize en ik, omdat ik net als het hoofdpersonage ook in een dorp opgroeide, maar blijkbaar een toch al te groot dorp, met niet zo’n zot gevaarlijk bekrompen mentaliteit, omdat andere lezers het als herkenbaar bestempelden. Best wel een aanrader, al zou ik voorstellen dat je je niet te veel focust op de wraakactie waarvan sprake op de achterflap. Dat deed ik wel, en dus zat ik daar maar op te wachten, duurde het 2,5 weken voor het zo ver was en was ik uiteindelijk niet bepaald onder de indruk. Ik ben alleszins wel benieuwd naar meer van Lize Spit, dus ja, graag gelezen.

4 i.p.v. 5 sterren omdat ik er drie weken over heb gedaan om dit boek uit te lezen. Drie weken. Dat is niet alleen door de drukte die komt kijken bij bouwen, maar ook omdat ik, op de minder frequente vrije momenten, vaak andere tijdsbestedingen koos dan verderlezen in Het smelt. Het boeide me tot ongeveer de helft niet hard genoeg (mede door die wraakactie waarop ik dus zat te wachten). Ik vond dat het door de opbouw allemaal nogal traag vooruit ging en dat Lize echt wel heel veel woorden nodig had om haar verhaal te doen, en dat raakte ik dus wel wat beu. Soms kwam het ook wat rommelig over, door die structuur en doordat sommige zinnen totaal niet ‘boenk erop’ waren. Daardoor komt het dus hoogstwaarschijnlijk niet in de top 3 van ‘liefst gelezen boeken van 2016’, maar misschien wel in de top 10! 🙂

The Invention of Wings, Sue Monk Kidd *****

Wauw. WAT. EEN. VERHAAL. Perfecte mix van feit en fictie, geschreven in perfecte taal. Ik wist vooraf eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moest verwachten en had het maar in een vlaag gekocht (voor 0,99 euro, daarvoor kon ik niet sukkelen!) nadat Goodreads-vriendin Laura had laten weten dat het “adembenemend mooi” was, “het beste boek dat ik in 2015 las!”. Laura heeft gelijk. Deze historische roman, het verhaal van Sarah Grimké en Hetty ‘Handful’, is een must read. Het gaat over de gruwelijkheden van de slavernij, female empowerment, het leven in een tijd dat vrouwen niets te zeggen of te willen hadden, verpletterde hoop en dromen. Ik kende Sarah Grimké niet uit de geschiedenislessen (of misschien heb ik haar gewoon niet onthouden?), en da’s best wel zonde. Maar ik ben blij dat ik haar en haar zus dankzij Kidd heb leren kennen. Sarah en Hetty zal ik niet snel vergeten.

Night after night, I endured these grand affairs alone, revolted by what objets d’art we were and contemptuous of how hollow society had turned out to be, and yet inexplicably, I was filled with a yearning to be one of them.

I feared I would love him the rest of my life, that I would always wonder what it would’ve been like to spend my life with him at Green Hill. I longed for it in that excruciating way one has of romanticizing the life she didn’t choose.

It was an ecstasy to write without hesitation, to write everything hidden inside of me, to write with the sort of audacity I wouldn’t have found in person.