Leesvoer – editie boeken over het soms toch oh zo zware leven

De afgelopen maanden heb ik weer zo’n verschillende boeken gelezen dat ik dacht dat het me alweer niet zou lukken om er een thema op te plakken. Maar ik dacht er toch nog even over na en kon toch een rode draad vinden: het soms toch oh zo zware leven, dus. Het zijn ook gewoon meteen alle boeken die ik in het eerste kwartaal van dit schone jaar gelezen heb. Vijf boeken. Not too shabby, als ge ’t mij vraagt. Here goes!

Purple Hibiscus, Chimamanda Ngozi Adichie *****

Het eerste maar zeker niet het laatste boek dat ik lees van deze Nigeriaanse schrijfster. Ik vond het enorm interessant om een boek te lezen dat zich afspeelt in een Afrikaans land, geschreven door iemand die er opgegroeid is. Een boek vol tegenstellingen, met onderdrukking versus devotie als grootste, en een boek dat mij nogal wat heeft geleerd over Nigeria, op zo veel vlakken. Interessant en ook nog eens vol mooie zinnen. Ja, een aanrader.

It was what Aunty Ifeoma did to my cousins, I realized then, setting higher and higher jumps for them in the way she talked to them, in what she expected of them. She did it all the time believing they would scale the rod. And they did. It was different for Jaja and me. We did not scale the rod because we believed we could, we scaled it because we were terrified that we couldn’t.”

Maan en zon, Stefan Brijs ***

Sterk verhaal over een eiland waar de tegenstellingen pijnlijk groot zijn. De schrijnende armoede versus de rijke toeristen, de contrasten tussen blank en zwart, de glimmende Dodge Matador van de macho-taxichauffeur versus de bouwvallige woonplaats van zijn gezin … Broeder Daniël vertelt het verhaal van drie generaties mannen, Roy, Max en Sonny, vol naastenliefde en medeleven, maar zonder overdreven sentimentaliteit. De stijl is sober, toegankelijk, soms ietwat formeel en droog, maar net daardoor zo krachtig. En toch, ik vond de setting, het zonnige eiland Curaçao, interessant, en ik heb het boek graag gelezen, maar ik werd niet meegevoerd of omvergeblazen. Drie sterren, dus.

Everything Changes, Jonathan Tropper *****

Alweer een topper van Tropper! (sorry, ik kon het niet laten) Veel meer kan ik daar eigenlijk niet over zeggen. Het is mijn derde boek van de auteur, en zeker niet het laatste. Graag gelezen, vol goeie zinnen en met een perfect evenwicht van hilariteit en drama om het verhaal heel ‘echt’ te doen aanvoelen.

Het huis van de moskee, Kader Abdolah **

Ge kunt dat zo hebben hé, dat ge een boek start met hoge verwachtingen, waarvan je niet eens meer weet vanwaar ze komen, maar dat dat boek dan totaal blijkt tegen te vallen. Wel, dit is er zo eentje. Ik begrijp het écht niet, vanwaar dat 4-sterren-gemiddelde komt. Ik vond dit boek zo teleurstellend, zowel qua verhaal als qua schrijfstijl. Het klikte op geen enkel vlak en ik deed er dan ook 5 lange weken over om het uit te lezen, hopend dat ik het liever zou lezen naarmate het verhaal vorderde. Helaas, dat gebeurde niet. Op naar een ander en hopelijk beter boek, zodat ik terug uit mijn leesdipje kan huppelen! 2 sterren, omdat het mij wel ’t een en ’t ander heeft bijgeleerd over een wereld waarvan ik niet veel wist.

Things The Grandchildren Should Know, Mark Oliver Everett *****

Wreed de moeite, deze autobiografie. En dat schrijft iemand die eigenlijk meestal niet echt geïnteresseerd is in de persoon achter de muziek, laat staan zijn/haar leven. Maar het leven van Mr. E, ja, daar was ik toch wel benieuwd naar. Ik heb ernaar geluisterd (lang leve de combinatie van audioboeken + wandelen!), maar mocht ik het gelezen hebben, had ik wellicht redelijk vaak zinnen opnieuw gelezen. Ik was al fan van Eels, maar nu nog een beetje meer. Goed geschreven, graag naar geluisterd, ‘fijn’ om te weten dat het leven voor mensen als E soms ook moeilijk en kak is (geweest) – al weet ge dat eigenlijk natuurlijk wel, maar toch. Stom dat ik het zo lang op mijn te-lezen-lijst heb laten staan, dat ook.

Life is so full of unpredictable beauty and strange surprises. Sometimes that beauty is too much for me to handle. Do you know that feeling? When something is just too beautiful? When someone says something or writes something or plays something that moves you to the point of tears, maybe even changes you.”

Je leest het goed, feitelijk gaat het hier wel om totaal verschillende boeken. Die rode draad is dan ook een lichtrode, maar hé, beter een lichtrode draad dan geen draad, zeker? Wat hebben jullie dit jaar al gelezen en zou ik ook moeten lezen – en waarom?